Ik vergeef je
Ik vergeef je zijn de woorden die dwalen als een schimmen vol berouw
Ik vergeef je zijn de woorden die ik zou moeten uitspreken naar jou.
Met littekens op mijn hart, de diepe sporen van vernedering en verdriet
Die jouw haat, woede, het gebrek aan zelfliefde bij mij achterliet
Ik vergeef je zijn woorden die zouden moeten doorklinken
De klanken blijven naar de bodem zinken
Deze woorden zijn als een woeste zee met hoge golven,
Golven zo krachtig en sterk die schuimbekken als hongerige wolven
Ik vergeef je zijn de woorden die blijven steken
Golven die op de rotsen in miljoenen stukjes breken
Hun weg naar de kust niet kunnen vinden
Hen weerhoudt om zich met het land te binden
Ik vergeef je zijn woorden vol van twijfel
De diepe sporen die jij achterliet maken dit betwijfel
Ik voel me als een bloem wachtend op de lente
Haar schoonheid kenbaar maakt met de zon als haar dirigente
Donkere wolken vol jaloezie en haat die haar groei belemmeren
Haar wilskracht en in alles wie zij is willen temperen
Ik vergeef je zijn toch de woorden die ik kies
Voelen zacht en bevrijdend als een zwoele ochtendbries
Ik vergeef je niet om wat je hebt gedaan
Ik vergeef je om verder te gaan
Ik ben klaar om aan mijn reis te gaan beginnen
Het leven weer in volle overgave te kunnen beminnen
Ik vergeef jij zijn de woorden die ik spreek, naar jouw
Ik vergeef je omdat er iets in mij toch altijd van je houdt