Ik vergeef je zijn de woorden die dwalen als een schimmen vol berouw 

Ik vergeef je zijn de woorden die ik zou moeten uitspreken naar jou.  

Met littekens op mijn hart, de diepe sporen van vernedering en verdriet 

Die jouw haat, woede, het gebrek aan zelfliefde bij mij achterliet  

 

Ik vergeef je zijn woorden die zouden moeten doorklinken 

De klanken blijven naar de bodem zinken 

Deze woorden zijn als een woeste zee met hoge golven,  

Golven zo krachtig en sterk die schuimbekken als hongerige wolven   

 

Ik vergeef je zijn de woorden die blijven steken  

Golven die op de rotsen in miljoenen stukjes breken 

Hun weg naar de kust niet kunnen vinden  

Hen weerhoudt om zich met het land te binden  

 

Ik vergeef je zijn woorden vol van twijfel  

De diepe sporen die jij achterliet maken dit betwijfel  

Ik voel me als een bloem wachtend op de lente  

Haar schoonheid kenbaar maakt met de zon als haar dirigente  

 

Donkere wolken vol jaloezie en haat die haar groei belemmeren  

Haar wilskracht en in alles wie zij is willen temperen  

Ik vergeef je zijn toch de woorden die ik kies 

Voelen zacht en bevrijdend als een zwoele ochtendbries  

 

Ik vergeef je niet om wat je hebt gedaan  

Ik vergeef je om verder te gaan 

Ik ben klaar om aan mijn reis te gaan beginnen  

Het leven weer in volle overgave te kunnen beminnen 

 

Ik vergeef jij zijn de woorden die ik spreek, naar jouw 

Ik vergeef je omdat er iets in mij toch altijd van je houdt