Al heel mijn leven lang hoor ik wat ik moet doen wat normaal is. Wat de maatschappij van mij verlangt. Get a job, zoek vastigheid, pas je aan, zorg ervoor dat er geld in het laatje komt, het huisje boompje beestje verhaal. Doe wat iedereen doet, want zo hoort het.

Vanavond zit ik op de bank en kijk naar de film Pig met Nicholas Cage, een echte aanrader trouwens. Nog voor de acteur zijn tekst uit kan spreken, zit ik op het puntje van de bank vol van frustratie exact datgeen te roepen wat hij wil gaan zeggen.

Mijn frustratie:

In de film ontmoet het personage Robin Feld zijn oude leerling, hulp kok die nu chef is in een luxe restaurant. Waar wordt gekookt met stikstof ect, het soort restaurant waar de crème de la crème uiteten gaat. Het soort restaurant wat meestal gekozen wordt omdat iedereen zegt dat het eten daar hemels is en je daar moet zijn geweest. Ik wil de manier van koken hiermee niet beledigen want het is onwijs knap wat ze kunnen, de manier van bereiden, de techniek en de sensatie aan smaken die in een minuscuul gerechtje wordt gestopt.

Persoonlijk kan ik me alleen niet voorstellen dat je na een bezoek aan een restaurant als deze voldaan bent, dat je vol zit. De gerechten zijn vaak zo klein, dat het opdienen gepaard gaat met klein bestek. Het is meer het soort type fingerfood, zoals dat heet.

Maar oké, ik dwaal af, want mijn frustratie zit het hem niet in het restaurant, het soort eten wat er geserveerd wordt. Nogmaals, petje af voor de kookkunsten van de koks, het is denk gewoon niet mijn ding.

Het personage Robin Feld gaat in de film op zoek naar zijn varken en raakt in scene in gesprek met zijn oude leerling en vraagt of hij deze manier van koken leuk vindt. Zijn oud-leerling antwoord met; iedereen vindt het leuk en lekker. En hier begint het bij mij te borrelen.

Hoezo iedereen vindt het leuk en lekker, wat vind jij is de vraag. Vind jij het leuk om te doen, is dat waar je van droomde, ben jij gelukkig met de job die je hebt.

Dit zijn ook exact de vragen die de oud-leerling gesteld krijgt van het personage Robin Feld, sorry spoiler alert, waarom hij niet de pub heeft geopend waar hij vroeger van droomde.

Wat is dat toch, waarom doet iedereen, of vele in ieder geval, wat iedereen doet. We doen dingen omdat iedereen dat normaal vindt. We wijzen en roepen naar elkaar, gaan uit van een ander zijn verwachtingen. We zeggen dat iedereen ervan houdt, dus ik moet daar ook maar van houden of dat normaal vinden. Anders pies je naast de boot en word je de vreemde eend in de maatschappij genoemd.

Als we alleen met zijn allen hetzelfde roepen, iedereen doet het, dus is het normaal, dus moet ik het ook leuk vinden. Dat zou dus eigenlijk heel zwart wit gezien betekenen dat we geen van allen weten wat we eigenlijk aan het doen zijn. Dat we geen van allen doen wat we leuk vinden. Wat zou betekenen dat we eigenlijk allemaal ongelukkig zijn in wat we doen en hoe we leven. Volg jij het nog ik niet, de paradox van onze maatschappij.

Ik wil je vragen hier is eens bij stil te staan, doe je datgeen wat je echt leuk vindt. Volg jij jouw eigen mening of luister je naar die van een ander. Pas jij je aan omdat het zo genaamd zo hoort. Is het jouw hart waar je naar luistert of luister jij naar je ego dat vol zit met vooroordelen, het zogenaamde moeten van onze maatschappij. Leef jij volgens jouw passie of koos je ervoor om iets te doen wat volgens deze maatschappij hoog in het vaandel staat. Of simpel weg gewoon geld in het laatje brengt. Heb jij je passie laten varen, omdat daar is tie weer, iedereen roept dat het volgen van jouw passie onmogelijk is. Dit niks zou opleveren of dat dit alleen voor mensen is die geluk hebben gehad.

Zelf heb ik ook dit ook altijd gedaan, ik heb altijd gedaan wat iedereen zogenaamd verwacht. Wat zogenaamd zo hoort en normaal is. Wat het me opleverde, helemaal niks, ja een ongelukkig gevoel vanbinnen. Een afstand creërend van me innerlijke zelf, mijn verlangens, mijn dromen, wie ik wezen ben. Het enige wat het me bracht was een dikke vette burn out, onzekerheid omdat ik vergeten was wie ik ben, wat ik wilde en waar mijn hart lag.

Ik raakte verwijderd van mezelf, trok diverse jasjes aan die me of veel te groot waren of veel te klein. In het een raakte ik verveeld, doofde de vlam in mij helemaal uit, voelde ik me niet genoeg, ik voelde me klein en onbelangrijk. Ik leerde vroeger dat het ging om prestaties, een baan die hoog in functie staat, die je zogenaamd belangrijk maakt. Wat natuurlijk onzin is, want elke baan is belangrijk. We hebben elkaar immers allemaal nodig. Zonder het een bestaat het ander niet. Maar goed, dat besef, dit voelen had ik toen niet of lag ergens ver verstopt onder een laag van moeten, moeten en nog is moeten.

Het andere jasje, de, ik zeg het even tussen haakjes “de belangrijke baan”, die gaf me ego wel een flinke boost. Maar eigenlijk maakte me die nog veel ongelukkiger dan het kleine jasje. Ik maakte overuren, mijn gehele focus was op die baan gevestigd en dat maakte mijn hart aan het huilen, zo hard. Door een baan als deze, maakte ik geen tijd meer voor wat ik eigenlijk echt belangrijk vond, waar ik echt gelukkig van werd. Daar was gewoon geen ruimte meer voor.

Luisteren naar mijn hart, nee dat deed ik niet, nou ja zoals ik zei dat leverde me een dikke vette burn out op. Mijn lichaam ging zo zwaar in protest dat ik niet anders meer kon dan luisteren. Mijn lichaam zette me even flink op zijn plaats, door het zo slap en week te maken dat het enige wat ik kon is nadenken. Nadenken over het feit wat ik in godsnaam allemaal aan het doen was.

Het was niet alleen de burn out die mij wakker schudden, het kwam eigenlijk allemaal tegelijk. Ik heb zolang buiten mijzelf geleefd, alleen maar geluisterd naar wat een ander vond, gedaan wat “iedereen” doet, mezelf daardoor weggegeven. Dat niet alleen mijn lichaam in protest ging, maar ook mijn hoofd. Mijn hele wezen ging zwaar in protest, ik ben door een hel gegaan, ik heb gedacht dat ik doodging, dat mijn leven voorbij was.

Blijkbaar ben ik zo stronteigenwijs, zo hard en hardnekkig en vastgeroest in het moeten van de maatschappij dat ik dit nodig had om wakker geschud te worden. Van joehoe, Lisa, zijn we er nog, what the fuck ben je allemaal aan het doen, weet je nog wel wie je bent. Het wordt tijd om je ogen te openen, jezelf en je hart weer te gaan voelen. Op het moment dat ik dacht dat ik dood zou gaan, dat mijn leven voorbij was, was het moment dat ik een afspraak met mezelf maakten. Ik zei tegen mezelf als ik hier ooit nog uitkom, ik nooit meer datgeen te doen waar ik ongelukkig van word.  Iets te doen wat niet bij me past, wat zogenaamd normaal is en moet. Ik sprak met mezelf af naar mezelf te luisteren, dicht bij mezelf te blijven en nooit maar dan ook nooit meer te leven volgens een ander zijn verwachtingen.

Het was een keiharde les, maar dan ook echt keihard, ik had het alleen nodig zoals ik al zei. En op een gekke, mind gefokte manier ben ik er zo dankbaar voor. Makkelijk, nee dat is het niet, nog steeds niet. Iedereen roept nog steeds, er wordt door sommige nog steeds verwacht datgeen te doen wat iedereen doet, wat zogenaamd “normaal” is. Ik voel me daardoor vaak een vreemd eendje, wat ik eigenlijk niet meer mag van mezelf. Wat ik zeg, het is niet makkelijk om echt naar je hart te luisteren. Je passie te willen volgen, als iedereen maar roept en roept, de maatschappij maar dingen van je blijft verlangen, omdat dat zo “hoort”. Terwijl we eigenlijk ondertussen, geen idee hebben waar we dus mee bezig zijn, al spreek ik nu voornamelijk vanuit mijn eigen ervaring. Spreek ik dit uit omdat ik hierin niet de enige ben. Dat weet ik, ik hoor dit uit een ander zijn verhaal, mensen met wie ik spreek, het ongeluk wat ik hoor, die ergens diep van binnen krijst. De onzekerheid, angst eigenlijk, angst om te zijn wie die persoon in wezen is, angst voor het loskomen van het moeten en het zogenaamde normaal. Bang dat ze eenzaam zullen zijn, dat ze raar gevonden worden, dat het volgen van hun passie, hun verlangens, hun hart een illusie is. Iets wat alleen kan bestaan in hun dromen. Dat hun mening niet mag bestaan. Dus sluiten ze maar aan bij een, ik noem het maar even een kudde, waarvan ze denken dat dit goed is. Waar ze zich gezien voelen omdat ze doen wat een ander, iedereen, doet en verlangt.

Het is alleen zo, dat we ook een kudde kunnen zijn, je geaccepteerd wordt als je doet wat je eigenlijk verlangt en waar je van droomt. Dat je leeft volgens die innerlijke stem, die nu om aandacht schreeuwt. We hebben, zoals ik al eerder benoemde, elkaar nodig. Mensen zijn gemaakt om te verbinden, iedereen heeft zijn eigen skill, talent, gave die nodig is. Het heeft allemaal zijn nut en we kunnen samen dat vreemde eendje zijn. Als we met ze allen ons vreemde eendje van binnen volgen, dat we daarnaar luisteren. Dat we van dat vreemde eendje houden! Dan bestaat er eigenlijk geen vreemd of raar meer. Dan zijn we met ze allen vreemde eendjes die ons laten meevoeren met de stroming van het water, samenwerkend, van onszelf houdend, creërend aan een mooie wereld. Waar we vrij zijn, vrij om te zijn wie we van binnen zijn, geaccepteerd worden. Dit is immers anno 2022 ook aan de orde, we roepen het wel, we doen het alleen niet. Dus ik zeg kom op, doe allemaal die kleine of te grote jasjes uit en ga voelen. Ga ontdekken, probeer maak er een avontuur van, deel het en ontdek weer wie je van binnen bent. Luister naar je intuïtie en volg je hart Omdat ik weet namelijk hoe moeilijk dit is en nog is zeg ik, laten we het samen doen!